پسامدرنیسم در فیلم کلوزآپ

این مقاله به بررسی عناصر پسامدرن در فیلم کلوزآپ، ساختة عباس کیارستمی می‏پردازد. استفاده از تمهیدهایی چون بینامتنیت، فروپاشی روایت‏های اعظم، آشکارسازی تصنع، مرگ اقتدار م‍‍‍ؤلف، اتصال کوتاه، دور باطل و پیوند دوگانه، فیلم را به اثری پسامدرن تبدیل کرده است. نویسنده از نظریه­های منتقدانی چون کریستوآ، برایان مک­هیل، بری لوییس، پتریشیا و دیوید لاج استفاده کرده است. فیلم، نوعی سینما دربارة سینماست و در فضایی بین فیلم داستانی و مستند اتفاق می‏افتد و به طرح پرسش هایی دربارة ماهیت واقعیت و بازنمایی می‏پردازد. به­عبارتی این فیلم، نمونه‏ای از درهم­آمیختن واقعیت و خیال در دنیای پسامدرن است و در آن، مرز میان زندگی و سینما، نه تنها برای مخاطب، بلکه برای شخصیت‏ها نیز از بین می‏رود. از دیگر ویژگی‏های آشکار این فیلم، به­عنوان یک اثر پسامدرن می‏توان به فروپاشی روایت‏های اعظم اشاره کرد.